خودروهای کلاسیک بازار ایران که امکان استفاده روزمره دارند

اگر به سال هاي اواسط دهه هفتاد شمسي بازگرديد، با دوراني مواجه مي‌شويد که بسياري از مردمان کشورمان از خودروهاي قديمي خود به ستوه آمده بودند و به دنبال فرصتي براي تعويض خودرو خود با نمونه اي مدرن تر و کم دردسرتر بودند. اين آرزو از ابتداي دهه هشتاد شمسي و در لواي طرح تعويض خودروهاي فرسوده به طور نسبي به حقيقت پيوست و بسياري از مردم با تحويل دادن خودروهاي کهنه خود همانند پيکان، رنو ?، پژو ???، ب ام و ???، مرسدس بنز ???E، ميتسوبيشي گالانت، تويوتا کارينا، لندروور، آريا، شورولت رويال و شورولت نوا خودرويي نو همانند پژو RD و يا پرايد تحويل گرفتند.

 با اين که از نظر بسياري از مردم خودروهاي جديد از نظر دوام و اصالت با خودروهاي قبلي قابل قياس نبودند، اما عواملي همچون مصرف سوخت کمتر و نبود دردسرهايي همانند دشواري تعميرات، کمبود قطعات و هزينه بالاي نگهداري سبب شد تا بسياري نسبت به جايگزيني انجام گرفته احساس رضايت داشته باشند. موج گراني خودرو پس از رشد بي سابقه قيمت ارزهاي خارجي و برهم خوردن ثبات نسبي در اواخر دهه هشتاد شمسي بود که بازار خودرو را برهم زد. پرايدي که مردم ما سال ها به قيمت 6 و 7 ميليون توماني آن عادت کرده بودند به يکباره به مرز 20 ميليون تومان رسيد و به تبع آن ساير خودروها نيز رشد قيمت قابل توجهي را تجربه کردند. علاوه بر اين واردات خودرو نيز از اواسط دهه هشتاد رونق گرفته بود و سيلي از خودروهاي مدرن و به روز اروپايي و آسيايي راهي ايران شده بودند. تنوع ايجاد شده در سال هاي اخير و با ظهور خودروهاي ناشناخته چيني در بازار ايران دوچندان شد. با اين حال برخي اتفاقات در سال هاي اخير سبب شدند تا بسياري به گذشته خود بازگردند و از خير خريد خودروهاي صفر کيلومتر و مدرن بگذرند. يکي از اين عوامل تنوع طلبي در عين نبود سرمايه کافي بود. خيلي از خودرو دوستان سرمايه خريد يک ب ام و و يا بنز مدرن را ندارند و در عين حال از سوار شدن بر خودروهاي مونتاژ داخل همانند پرايد، پژو 206 و خانواده 405 و سمند و خودروهاي چيني خسته شده اند و به دليل نياز به تجربه يک تنوع، علاقه دارند تا خودروهايي با برندهاي بنام اما ماشين نيمه کلاسيک را خريداري کنند.

عوامل ديگري همانند تب کلاسيک بازي و گسترش آن در شبکه هاي اجتماعي (که بيشتر مخرب است تا سازنده) و ارزشمند شدن خودروهاي قديمي به ايجاد چنين وضعي کمک کردند. اشرافيت انگليسي و ايتاليايي و دردسرهاي آن بيشتر خودروهاي ايتاليايي ارزان قيمتي که به ايران راه يافتند امروزه ديگر به مراکز اسقاط خودروهاي فرسوده سپرده شده اند. علت اصلي اين اتفاق تقريباً ناگوار اما دردسرهايي است که نگهداري از اين خودروها براي مالکان غير حرفه اي و کم حوصله درپي خواهند داشت. بيشتر آلفارومئوها (از آلفاسود ارزان قيمت تا مونترئال و ولوچه گرانقيمت) و لانچياها (از بتا تا مونته کارلو و فولويا) به دليل پيچيدگي هاي فني و حساس بودن نسبت به نوع رانندگي به راحتي دچار خرابي مي‌شدند و همين امر سبب شد تا تعداد کمي از آن ها به دست ما برسد و ميراثي کم رونق از برندهاي مشهور اين کشور در دست باشد. با اين حال هنوز هم يافتن برخي از اين خودروها با قيمت نسبتاً مناسب چندان دشوار نيست.

 شايد اگر از خير نام هاي اسپرتي همانند لانچيا و آلفارومئو بگذريم، بهتر باشد تا به سراغ برند مردمي ايتاليا يعني فيات برويم. فيات با آن که پرستيژ و جذابيت هاي آلفا و لانچيا را ندارد و از نظر عملکرد فني نيز به پاي نام هاي شهير ايتاليايي نمي‌رسد، اما محصولاتي ساده تر و کاربردي تر را به بازار عرضه کرده است که هنوز هم تعداد اندکي از آن ها در معابر شهرهاي کشورمان در تردد هستند. فيات 131 و 132 مهمترين خودروهايي بودند که در دهه پنجاه شمسي با برند فيات به ايران وارد شدند و امروزه نيز تعداد اندکي از آن ها در وضعيتي مناسب هنوز هم زنده مانده اند. اين دو برادر شبيه به هم از نظر فني دشواري هاي برادران گران قيمت و لوکس تر خود را ندارند و از طرفي به اندازه امثال لانچيا نيز حساس به پوسيدگي و فشارهاي راننده نيستند. به همين دليل شايد بتوان اين دو را برترين گزينه هاي ايتاليايي براي سوار شدن به عنوان خودرو روزمره دانست. هنوز هم يافتن يک نمونه معمولي از اين دو خودرو با قيمتي زير 10 ميليون تومان ممکن است. علاوه بر اين به دليل حجم بالاي اسقاط، عدم رونق دلالي و مواردي از اين دست از نظر قطعات نيز وضعيت اين دو خودرو قابل قبول است و با اندکي جستجو نهايتاً آنچه نياز داريد خواهيد يافت. خودروهاي انگليسي وضعيتي به مراتب بدتر از خودروهاي ايتاليايي دارند. بيشتر بريتانيايي هاي وارد شده به ايران خودروهايي با حال و هواي لوکس بوده اند و به همين دليل قيمت امروز آن ها معمولاً سرسام آور است و براي مثال يافتن يک جگوار XJ با قيمت زير 50 ميليون تومان بسيار نادر است. علاوه بر اين خودروهاي انگليسي نيز همانند برادران ايتاليايي خود از نظر تعمير و نگهداري دشواري هايي دارند که سبب شده بيشتر تعميرکاران قديمي نيز از دست آن ها به ستوه بيايند و تعميرگاه هاي جديد نيز از پس تعميرات آن ها برنيايند. با اين اوصاف بيشتر خودروهاي مشهور انگليسي همانند ترايمف، ام جي، جنسن و جگوار از ليست ما خارج مي‌شوند. شايد بتوان تنها انگليسي هاي مجاز به ورود به ليست ما را هيلمن اونجر و پيکان دانست.

با اين که پيکان خودرويي ايراني است، اما در نمونه هاي قديمي (سال هاي پيش از 1359) ظاهري کلاسيک و با اصالت انگليسي دارد که به آن جذابيت خاصي داده است. همانگونه که در مطالب پيشين به اين موضوع پرداختيم، امروزه تب شديد پيکان بازي و محبوبيت روز افزون اين خودرو نيز به کلاسيک شدن آن کمک کرده است. متاسفانه در آينده نه چندان دور شاهد افزايش بي سابقه و غير منطقي افزايش قيمت اين خودرو خواهيم بود، با اين حال تا دير نشده هنوز هم يافتن يک پيکان بسيار عالي با قيمتي در حدود 10 تا 20 ميليون تومان ممکن است. خصوصاً با انبوهي از قطعات فني و دانش فني کامل تعميرکاران ايراني و سادگي تعميرات اين خودرو، حداقل از نظر فني مشکلي نخواهيد داشت و شايد در برخي موارد تزئيني براي خودرو خود به مشکل بربخوريد. در کنار اين مورد اما بايد به هيلمن اونجر نيز اشاره کنيم. خودرويي که مورد بي مهري مالکان قرار گرفت و بيشتر نمونه هاي آن اوراق و اسقاط شدند و امروزه تعداد کمي از آن ها باقي مانده است. با اين حال هيلمن يک خودرو کامپکت دوست داشتني و کم دردسر است که نمونه کوپه آن نيز مي‌تواند گزينه اي مناسب براي کلاسيک بازي ارزان قيمت باشد. اگر خوش شانس باشيد يک هيلمن اونجر تميز را با قيمت در حد و اندازه هاي پيکان خواهيد يافت. ميني نيز به دليل اسقاط گسترده و تب خاصي که امروزه در ميان کلاسيک بازها رايج شده، در ليست ما قابليت ذکر ندارد چرا که از نظر قيمت و قطعات وضعيت مناسبي ندارد. داستان دور و دراز ب ام و بازي ايرانيان ب ام و به طور جدي از دهه چهل شمسي به بازار ايران راه يافت و در ابتداي دهه پنجاه با خودروهايي همانند 3000 کوپه (کد E9) و سري موفق 2002 توانست خود را به عنوان خودرسازي اسپرت ساز در ميان ايرانيان جا کند. ورود انبوه ب ام و اما در دهه پنجاه و با خودروهاي 2002، نسل اول سري 3 (E21) و نسل اول سري 5 (E12) اوج گرفت.

همين امر سبب شده تا به امروز تعداد زيادي از اين خودروها در خيابان هاي ايران دوام بياورند. 2002 ها از همه بدشانس تر بودند و به خاطر هندلينگ عالي و ظاهر جذابشان مورد بي مهري خودرو دوستان قرار گرفتند و بيشتر آن ها در تصادف هاي ناگوار و مسابقات پيست (ارم و آزادي) و به مدد تيونينگ هاي غير اصولي نابود شدند. سري 3 (بيشتر با نام 320 در ميان ايرانيان شناخته مي‌شود) اما سرنوشت بهتري داشت و نمونه هاي بيشتري از آن به ما ارث رسيده است. در اين ميان اما نسل اول سري 5 به خاطر واردات گسترده تر و مالکانش که بيشتر اقشار متوسط و محافظه کار و قديمي تري بودند که نيازي به گاز دادن و ويراژ دادن نداشتند، هنوز به طور گسترده اي در خيابان هاي ايران ديده مي‌شود. در اين ميان انتخاب بين اين سه گزينه کاملاً به سليقه و نحوه رانندگي مالک بستگي دارد.  علاوه بر اين قيمت اين سه خودرو نيز در سه رده تقريباً متفاوت طبقه بندي مي‌شود. بيشتر 2002 ها امروزه بين 20 تا 50 ميليون تومان قيمت مي‌خورند و E21 ها نيز بين 10 تا 40 ميليون تومان ارزش دارند. اما E12 ها در رده اي پايين تر و بين 8 تا 20 ميليون تومان (براي بهترين نمونه ها) قيمت گذاري مي‌شوند. طبيعت اين سه خودرو نيز داراي تفاوت هايي شگرف است. 2002 يک خودرو اسپرت کوچک و تر و فرز است که سواري گرفتن از آن به طور اصولي و سالم کار هر کسي نيست و ممکن است با کوچکترين اشتباهي حادثه ساز شود. E21 ذاتي آرام تر و منطقي تر دارد، اما هنوز هم حال و هواي يک خودرو اسپرت را در کالبدش دارد. E12 اما يک سدان خانوادگي بزرگ است که نبايد از آن انتظار عملکردي اسپرتي و استثنائي داشته باشيد؛ خصوصاً اين که بيشتر سري 5 هاي ايران از نوع 518 هستند و حتي ممکن است در شتابگيري ضعيف تر از خودرويي همانند پرايد ظاهر شوند.

 همين امر در نهايت با توجه به بودجه و سليقه شما مي‌تواند انتخاب متفاوتي را برايتان در پي داشته باشد.  در اين ميان بايد به حضور کم رنگ تر نسل دوم سري 5 (E28) و نسل اول سري 7 (E23) اشاره کرد که ممکن است بتوانيد نمونه اي از آن ها را تا 30 ميليون تومان در بازار بيابيد. با اين حال با توجه به وضعيت اسفناک قطعات يدکي و دشواري تعميران و نگهداري آن ها، خريد اين خودروها به عنوان مرکب روزمره اصلاً پيشنهاد نمي‌شود. علاوه بر اين بايد اشاره کرد که نبايد دوام و کارايي و کم دردسر بودن را از هيچ يک از ب ام و هاي ذکر شده انتظار داشت و شايد بهترين گزينه در اين ميان E12 باشد. فولکس واگن پس از بيتل به دليل وضعيت خاص بيتل و حواشي خاص آن، بهتر است به طور جداگانه و بعدها به اين خودرو بپردازيم. با اين حال فولکس واگن هاي وارد شده به بازار ايران تنها به اين خودرو محدود نمي‌شوند و تعداد قابل توجهي از مصولات ديگر اين برند نيز در سال هاي دهه پنجاه شمسي به ايران راه يافتند. پاسات، گلف و نسل هاي متعدد ون هاي مشهور ترنسپورتر از جمله مهمترين خودروهايي بودند که هنوز هم تعدادي از آن ها را مي‌توان در معابر شهري کشور يافت. بيشتر پاسات هاي ايران در طرح تعويض خودروهاي فرسوده نابود شدند و تعداد اندکي از آن ها باقي مانده است. علاوه بر اين به خاطر ظاهر نه چندان جذاب و استيشن مانندشان ممکن است براي همگان مناسب به نظر نيايند. با اين حال اگر يک پاسات سالم و سرحال را پيدا کنيد، گزينه اي مناسب براي استفاده روزمره است و با توجه به حجم بالاي اسقاط، از نظر قطعات نيز مشکلات عديده اي نخواهيد داشت. در اين ميان بايد به برادر لوکس تر پاسات يعني آئودي 100 نيز اشاره کنيم که به دليل وضعيت نامناسب تر قطعات ممکن است در برخي موارد دردسرساز باشد؛ با اين حال سواري به مراتب راحت تر آن و فضاي لوکس تر کابين مي‌تواند براي بسياري تداعي گر يک شبه مرسدس بنز ارزان قيمت و يا خودرويي در حد و اندازه هاي محصولات ب ام و باشد. امروزه آئودي 100 و پاسات را مي‌توانيد با قيمتي کمتر از 15 ميليون تومان بيابيد. اگر از پاسات و برادرش بگذريم به گلف مي‌رسيم؛ خودرويي که توانست در بازار جهاني خود را به عنوان جانشين برحق و شايسته بيتل به همگان بشناسد و به فروشي فوق العاده دست يابد و به سبب محبوبيت روزافزونش تا به امروز توليد نسل هاي جديد آن ادامه پيدا کند. با آن که بيشتر گلف هاي باقي مانده در ايران از نسل دوم اين خورو هستند، اما تعداد گلف هاي نسل 1 وارد شده به ايران نيز زياد بوده و بيشتر اين نمونه ها به دليل بي مهري مالکان و بسته شدن کيت ها و استفاده مکرر در مسابقات و مواردي از اين دست نابود شده اند و تعداد زيادي نيز زير تيغ اسقاط رفته اند. با اين حال نمونه هاي باقي مانده نسل اول گلف مي‌توانند خودروهايي کم دردسر و راحت و کوچک باشند و از نظر قطعات نيز با آن که وضعيت آن از نسل دوم اندکي نامناسب تر است، اما هنوز هم وضعيت قيمت و يافت شدن قطعات اين خودرو از بسياري از موارد مشابه بهتر است. امروزه قيمت گلف به دليل تقاضاي بالا و کم شدن نمونه هاي مناسب بسيار بالا رفته و حتي به مرز 20 تا 30 ميليون تومان رسيده است. اما در اين ميان شايد بتوان روزمره ترين کلاسيک فولکس واگن در ايران را ون هاي ترانسپورتري دانست که هنوز هم بسياري از نمونه هاي نسل 2 (T2) آن در خيابان هاي شهرهاي مختلف کشور در حال تردد و حتي خدمت رساني هستند. هنوز هم بسياري تعداد قابل توجهي از اين ون هاي کاربردي و کم استهلاک را براي پخش مواد غذايي و مواردي از اين دست استفاده مي‌کنند و اين خود نشان از استحکام و دوام اين خودروهاست. علاوه بر اين تعداد T2 هاي وارد شده به ايران و تعداد آن هايي که باقي مانده اند به حدي زياد است که ممکن است بعضاً در برخي معابر شهري از پيکان هاي قديمي نيز بيشتر مشاهده شوند! همين امر دست شما را براي خريد يکي از اين ون هاي دوست داشتني بازتر مي‌گذراد. علاوه بر اين اگر خوش شانس باشيد ممکن است يکي از نمونه هاي قديمي تر سري اول (T1) و يا يک نسل سوم (T3) مناسب را پيدا کنيد. بيشتر T1 ها اسقاط شده اند و حجم T3 هاي وارد شده نيز در حدي نبوده که امروزه با تعداد T2 ا قابل رقابت باشد. بنابراين بهترين گزينه براي خريد در اين رده قطعاً يک T2 خواهد بود. قيمت نمونه هاي عادي (غير کمپر) T2 بنابر وضعيت و کارکرد ممکن است حتي تا 20 ميليون تومان نيز برسد. با اين حال اين قيمت براي نمونه هاي کلکسيوني و کمپر ممکن است بسيار بالاتر باشد. محبوب هاي فرانسوي فرانسوي ها از ديرباز در بازار خودرو کشورمان حضوري نسبتاً پررنگ داشته اند و در دهه هاي هفتاد و هشتاد شمسي نيز تا حدودي يکه تاز بازار کشورمان بودند. اما اگر به دهه پنجاه شمسي برويم، تنوع خودروهاي فرانسوي چندان زياد نيست، ولي تعداد نمونه هاي وارد شده به حدي زياد است که هنوز هم ممکن است نمونه اي خوب و سالم امکان پذير است. در ميان فرانسوي هاي شناخته شده بايد به پژو 504 اشاره کنيم؛ خودرويي که تا همين پانزده سال پيش يکي از پرطرفدارترين خودروها در ميان اقشار متوسط سالمند و ميان سال بود و بسياري با آن خاطرات خوشي دارند. اين خودرو که در تمامي نقاط جهان و حتي آمريکا نيز به عنوان يک موجود مستحکم و با دوام و سخت جان شناخته شده است و در تيراژي انبوه عرضه شده است. ايران نيز از اين قاعده مستثني نيست و تعداد 504 هاي وارد شده به کشورمان بيشتر از بسياري از ماشين هاي کلاسيک آمريکايي و آلماني است.

 با وجود اسقاط گسترده 504 ها در يک دهه اخير، هنوز هم بسياري به اين خودرو وفادار مانده اند و ممکن است بتوانيد يک 504 تميز و مناسب را با قيمتي در محدوده 10 ميليون تومان بيابيد. به مدد اسقاط و واردات گسترده نيز وضعيت قطعات يدک اين خودرو مناسب و قابل اعتماد است.

 اگر از باقي پژو ها همانند 404 بگذريم، به رنو 5 مي‌رسم. اين خودرو کوچک فرانسوي که تا اواخر دهه هفتاد ميلادي بدون کمترين تغييري تحت عنواين مختلف در کشورمان مونتاژ مي‌شد، امروزه هنوز هم در معابر شهري يافت مي‌شود. با اين حال به علت کم لطفي مالکان و وضعيت نه چندان مناسب اين خودرو از نظر دوام، تعداد رنو 5 هاي باقي مانده در ايران کمتر از حد انتظار است. با اين حال هنوز هم ممکن است يک نمونه خوب را بتوانيد با قيمتي در محدوده 7 ميليون تومان بيابيد. قيمت و وضعيت قطعات رنو نيز مناسب است و جز در برخي موارد خاص همانند تزئينات نمونه هاي قديمي تر، مشکل چنداني براي اين خودرو متصور نيست. در کنار رنو و پژو بايد به سيتروئن و تنها نماينده ارزان قيمتش در اين رده يعني ژيان (دايان) و مهاري اشاره کنيم. به دليل داستان هاي طنزي که پيرامون سواري و شخصيت ژيان شکل گرفته است، اقبال عمومي نسبت به اين خودرو دوست داشتني چندان زياد نيست و بيشتر نمونه هاي موجود در کشورمان نيز يا وضعيت مناسبي ندارند و يا سر از مراکز اسقاط درآورده اند. با اين حال هنوز هم ممکن است خوش شانس باشيد و نمونه اي از اين خودرو را در وضعيت مناسب بيابيد. از نظر قطعات و تعميرات نيز اين خودرو وضعيت تقريباً مناسبي دارد، اما ممکن است به دليل کندي حرکت و برخي مسائل فرهنگي گزينه چندان مناسبي براي خودرو روزمره نباشد. با اين حال اگر يک فرانسوي خوب براي استفاده روزمره مي‌خواهيد، مي‌توانيد به سراغ همان دو گزينه اول برويد. ژاپني هاي کوشا خودروهاي ژاپني در دهه هفتاد ميلادي به بازار آمريکا و برخي کشورهاي اروپايي يورش بردند و با استفاده از فرصت پيش آمده در دوره بحران سوختي ابتداي اين دهه و سپس قوانين سفت و سخت آلايندگي، توانستند بخش اعظم اين بازارها را بدست آورند. علاوه بر اين توانايي اين خودروسازان در کپي برداري از محصولات موفق آمريکايي و کيفيت و دوام بالاي محصولات آن ها و تنوع بالا در کنار قيمت مناسب و مصرف سوخت پايين سبب شد تا ژاپني ها سهم زيادي از بازار دگرگون شده خودرو جهان را در دست گيرند. از همان دوره نيز خودروسازان ژاپني توانستند با نام هايي همانند داتسون، نيسان، مزدا، سوبارو، ميتسوبيشي و تويوتا حضوري موفق را در بازار کشورمان تجربه کنند. شايد شناخته شده ترين محصول ژاپني دهه پنجاه شمسي در کشورمان تويوتا کارينا باشد. نسل هاي متعدد اين خودرو که يک سدان اقتصادي متوسط است توانست چنان دوام و کارايي مناسبي از خود نشان دهد که به اسطوره اي در ميان ايرانيان بدل شود. افسانه هاي زيادي مبني بر تعطيلي و تغيير کاربري بسياري از نمايندگي هاي تويوتا به دليل خراب نشدن کاريناها در ميان ايرانيان شنيده شده است. امروزه همنوز هم يافتن يک کاريناي دست نخورده و تميز با قيمتي در حدود 10 ميليون تومان ممکن است؛ امري که به مدد يافت شدن قطعات فني و حتي تزئيني و دوام خوب اين خودرو ژاپني محقق شده است. در کنار اين محصول تويوتا اما به جز کورونا باقي محصولات به دليل واردات محدودتر و بي مهري مالکان وضعيت اندکي پيچيده تر است.

پس بهرين انتخاب براي دوستداران تويوتا در اين محدوده قطعاً کارينا و کورونا خواهد بود. اگر به سراغ برند دوم ژاپني ها يعني داتسون برويم با انبوهي از خودروها با اسامي گوناگون و کدهاي متفاوت روبرو مي‌شويم که در حقيقت همگي نسل هاي گوناگوني از محصولات شناخته شده اين برند يعني بلوبرد و ساني هستند. شايد سري 180 و 120 براي ما بيش از سايرين شناخته شده باشند. بسياري از نمونه هاي 180 و 120 در ايران در طرح تحويل خودروهاي فرسوده از رده خارج شدند و شايد تعداد قابل قبولي که از سري 180B در ايران باقي مانده پرچمداران اصلي داتسون در کشورمان باشند. شايد داتسون سواري در ايران به اندازه سوار شدن بر يک کارينا و کورونا کم دردسر نباشد و سواري و استحکام اين خودرو نيز به اندازه رقيب هموطنش اسطوره اي تلقي نشود، اما براي بسياري ممکن است خاص تر از تويوتا سواري باشد. در کنار تويوتا و داتسون بايد به ميتسوبيشي اشاره کنيم. خودروسازي که براي ما مترادف با نام هايي همانند لنسر و گالانت است و هنوز هم تعداد قابل قبولي از گالانت هاي سري سيگما را مي‌توان در معابر کشورمان مشاهده کرد. اين خودروها که ظاهري به مراتب خشن تر از ساير خودروهاي ژاپني آن دوران دارند، سواري اسپرتي تري نيست به رقباي هم عصر خود ارائه مي‌دهند و از نظر قطعات و تعميرات نيز وضعيت مناسبي داشته، مي‌توانند تقريباً هم طراز داتسون ها نقش يک خودرو روزمره کلاسيک را ايفا کنند. اما در مورد ساير محصولات ژاپني همانند ميتسوبيشي لنسر، سوبارو لئونه، تويوتا سليکا، داتسون 260Z و مواردي از اين دست از نظر قطعات و تنوع نمونه هاي باقي مانده قابل رقابت با موارد ذکر شده نيستند. شورولت نوا (شورولت ايران): در ميان آمريکايي سوار ها به واسطه داشتن پيشرانه‌هاي شش سيلندر خطي 4.2 ليتري نه چندان قدرتمند محبوبيت زيادي ندارد. از سوي ديگر همين ويژگي‌ها باعث مي‌شود در ميان ساير همتايان خود به يکي از بهترين گزينه‌ها براي سواري روزمره بدل شود. پيشرانه‌هاي شش سيلندر خطي بطور ذاتي به کم دردسر، بادوام و کم مصرف بودن مشهور هستند. ترکيب اين پيشرانه با جعبه دنده سه سرعته اتوماتيک در آپشن‌هاي بالاتر در کنار شيشه‌هاي برقي، صندلي‌هاي پهن و فرمان هيدروليک سواري سبک و پرترافيک درون شهري را بسيار لذت بخش مي‌سازد. ويژگي مثبت ديگر نوا در برابر سايرين قيمت مناسب آن و وجود لوازم يدک است. امروزه يک نوا مناسب رانندگي روزمره کمتر از 20 ميليون تومان قيمت دارد که انتخاب آن را براي علاقه‌مندان به خودروهاي خاص و متفاوت راحت‌تر مي سازد. شورولت کامارو: تعداد افرادي که به کامارو به چشم يک خودرو روزمره نگاه کنند بسيار ناچيز است. هرچند با در نظر گرفتن ويژگي‌هاي مثبتي چون راحتي سواري، کلاس و منحصر به فرد بودن؛ کامارو يک گزينه چشمگير و دهان پرکن به حساب مي‌آيد اما همواره بايد به خاطر داشت که ابعاد اتاق و مصرف سوخت اين خودرو درخور استفاده روزمره نيست. اگرچه با خريداري گونه‌هاي شش سيلندر دنده دستي تا حدود زيادي از مشکل مصرف سوخت و قيمت کاسته مي‌شود اما در اين صورت ديگر نبايد انتظار اجراي حرکات نمايشي و يا تجربه شتاب چشمگير را داشت. امروزه يک کامارو شش يا حتي هشت سيلندر 305 اينچ مکعبي (5.0 ليتري) مناسب رانندگي روزمره را مي‌توان در بازه زير 30 ميليون تومان يافت. بيوئيک اسکايلارک (بيوئيک ايران): اسکايلارک را بايد برادر بزرگ‌تر، قدرتمند‌تر و لوکس‌تر نوا ناميد چراکه از بسياري از جهات داراي وجه اشتراک بسيار هستند. براي تملک اسکايلارک در سواري‌هاي روزمره بايد پايتان را اندکي از برخي حد و مرزهاي مربوط به مصرف سوخت فراتر بگذاريد.درواقع گنجاندن اسکايلارکدر اين مقاله همچون شمشير دولبه است. داشتن پيشرانه قدرتمند V8 رايج اکثر آمريکايي‌ها به حجم 5.7 ليتر از ديدگاه مصرف سوخت يک نقطه ضعف و از ديدگاه لذت سواري يک نقطه قوت است. با ارائه سطح به مراتب بالاتري از لذت سواري و کلاس اجتماعي نسبت به نوا؛ همچنان از بازه قيمت قابل قبولي برخوردار است. يک اسکايلارک مناسب سواري روزمره از 18 تا 25 ميليون تومان قيمت دارد. از ديدگاه قطعات نيز در بسياري از موارد نسبت به نوا فراواني بيشتري دارد که دليل آن در محبوبيت بيشتر پيشرانه V8 350 است. شورولت کپريس: کپريس را مي‌توان برادر تني اسکايلارک خواند. ويژگي‌هاي فني و لذت سواري اين دو خودرو به دليل شباهت‌هاي بسيار زيرساخت‌ها بسيار به هم نزديک هستند. از معدود اختلافات ميان کپريس و اسکايلارک شايد بتوان به اختلاف ظاهر و طراحي ميان آن دو اشاره کرد.

 ساير قطعات فني پيشرانه با يکديگر اشتراکات بسيار داشته و تنها يافتن قطعات تزئيناتي در کپريس اندکي دشوارتر از اسکايلارک است. قيمت يک کپريس مناسب نيز در بازه مشابه اسکايلارک و در برخي موارد اندکي بالاتر مي‌گنجد. اما بايد همواره در نظر داشت که اين دو خودرو از ديدگاه تناسب براي رانندگي روزمره به پاي نوا نخواهند رسيد. شورولت رويال: رويال در حقيقت همان مدل کومودور از زيرمجموعه اپل کمپاني جنرال موتورز بود که تحت برند شورولت در کشورمان بين سال‌هاي 1973 تا 1976 به توليد مي‌رسيد. اين خودرو با هر دو آپشن ممکن با پيشرانه شش سيلندر خطي 2.8 و 2.5 ليتري و با اتاق سدان به ايران آمد و طراحي آن با لوگو شورولت حک شده بر آن چندان شباهت و تناسبي نداشت. با اين حال رويال با ابعاد قابل قبول اتاق، سواري راحت و پيشرانه‌اي قابل اعتماد در دل بسياري از افراد جا باز کرد. محدود بودن تعداد رويال‌هاي موجود در کشور از آن خودرويي منحصر به فرد و خاص مي‌سازد. هر چند بازه قيمتي زير 20 ميليون تومان امروزي شورولت رويال آن را به گزينه مناسبي بدل مي‌سازد اما عدم فراواني و به اصطلاح در بورس نبودن قطعات فني و تزئيناتي آن مي‌تواند دردسرساز شود. کديلاک سويل: کديلاک سويل گزينه موجود ديگر در کنار سه خودرو پيشين است. با بهره‌وري از پيشرانه بسيار قدرتمند V8 350 اما از نوع انژکتور، سيستم تنظيم ارتفاع، ارائه سطح مثال زدني از لوکس‌گرايي، تکنولوژي برتري که تا به امروز منحصر به فرد است و ... از سويل خودرويي ساخته است که سواري با آن آرزوي هر عشق اتومبيلي است. از سوي ديگر همين ويژگي‌هاي منحصر به فرد سواري روزمره آن را با مخاطره مواجه مي‌سازد. سويل از هر نظر يک اتومبيل بسيار راحت، قدرتمند و لوکس است اما پيچيدگي سيستم‌هاي فني چون پيشرانه انژکتوري، سيستم تنظيم ارتفاع هيدروليکي در کنار قيمت درخور توجه نمونه‌هاي سالم و مناسب براي شرايط روزمره باعث مي‌شوند سويل از ليست انتخاب خريداران دور بماند. نمونه مناسب يک کديلاک سويل بين 20 تا 30 ميليون تومان قيمت دارد. داج دارت سدان: دارت به جز نسل‌هاي ابتدايي خود خودرو بسيار خاصي نبود اما در زيرمجموعه کرايسلر و ساير رقبا از بازه قيمت مناسب و طراحي عامه پسند برخوردار بود. نسل چهارم آن در دو کلاس سدان و کوپه به کشور وارد شد که طبيعتا گونه کوپه ظاهر زيباتري دارد و در نتيجه آن خريداران آن بيشتر است. اما گونه سدان آن با پيشرانه شش سيلندر را شايد بتوان در زمره خودرو‌هاي روزمره قرار داد. اما بايد به خاطر داشت که فراواني قطعات فني و تزئيناتي زيرمجموعه محصولات کرايسلر در کشور زياد نبوده و اين موضوع نيز در کاهش قيمت دارت به بازه زير 25 ميليون تومان تاثير گذار بوده است. با همه اين اوصاف تعداد کم اين خودرو خاص بودن را نيز به همراه دارد. جيپ CJ7: کمي لوکس‌تر، زيباتر و قدرتمند‌تر از شهباز خانواده CJ7 است. تنوع پيشرانه در CJ7 به دو پيشرانه شش سيلندر خطي 4.2 ليتري و هشت سيلندر 5 ليتري (گونه‌هاي نادر و کم‌ياب 5.9 ليتري نيز موجود هستند) محدود مي‌شود. هرچند قدرت بيشتر نکته مثبتي به حساب مي‌آيد اما زماني که مصرف اظافه‌تر را به همراه داشته باشد انتخاب براي مصارف روزانه را به خطر مي‌اندازد. اما از آنجايي که اتاق‌هاي سري CJ بسيار سبک است افزايش حجم پيشرانه از 4.2 به 5 ليتر مصرف سوخت چنداني را به همراه نخواهد داشت. آنچه در CJ7ها با افزايش حجم پيشرانه به شکل چشمگير افزايش مي‌يابد قيمت آن است. CJ7 وارداتي بوده و تعداد آن‌ها بسيار کمتر از شهباز است از اين رو وابسته به آپشن پيشرانه بين 25 تا بيش از 30 ميليون تومان قيمت دارند. از اين رو خريد شهباز منطقي‌تر از خريد CJ7 است. با اين حال لوازم فني پيشرانه‌هاي شش سيلندر کمپاني توليد کننده جيپ‌هاي CJ يعني AMC فراوان‌تر از گونه‌هاي 8 سيلندر آن است. جيپ کا‌اِم و صحرا: دو خودرو کا‌اِم و صحرا که در طي ساليان با نام برند جيپ شناخته مي‌شوند با تکيه بر بازه قيمتي مناسب حدود 12 تا 18 ميليون توماني و ابعاد نسبتا کوچک در حدود خانواده CJ جيپ مي‌توانند انتخاب خوبي براي استفاده روزمره باشند اما پيشرانه Z24 جيپ صحرا با وجود فراواني قطعات مصرف نسبتا بالايي دارد و سواري آن به نرمي و راحتي کا‌اِم نيست. ابعاد و پيشرانه کوچک از مهم‌ترين نکات براي انتخاب آن‌ها به عنوان خودرو‌اي روزمره هستند که به دليل بهره‌گيري از جعبه دنده مناسب مي‌توانند در مسير‌هاي ناهموار نيز به کمک راننده بيايند. جيپ CJ5 CJ5 يا همان شهباز که در دوران پيش از انقلاب در شرکت پارس خودرو به توليد مي‌رسيد يکي ديگر از گزينه‌هاي بسيار مناسب براي استفاده روزمره است. اين کلاس خودرو با داشتن اتاق شاسي بلند کوتاه و سبک به کمک پيشرانه‌هاي بادوام و کم مصرف شش سيلندر خطي 3.8 و 4.2 ليتري براي هر دوکاربرد درون و برون شهري بسيار مناسب است. فراواني خود اتومبيل و قطعات آن در کشور بازه قيمت مناسب آن را نيز به همراه دارد. CJ5 مناسب رانندگي روزمره زير بين 12 تا 18 ميليون تومان قيمت دارد. شاسي بلند‌هاي سايز بزرگ (بليزر، چروکي، واگونيير، برانکو): در کنار شاسي بلند‌هاي کوچک اندام CJ، شاسي بلند‌هاي ديگري از کلاس سايز بزرگ وجود دارند که شايد تناسب قيمت آن‌ها بتواند خريدار را براي استفاده‌هاي روزمره ترقيب کند. شاسي بلند‌هاي سايز بزرگ موجود در کشور شورولت بليزر، جيپ چروکي چيف و واگونيير و فورد برانکو هستند که  پيشرانه‌هاي کم‌مصرف‌تر شش سيلندر را با قيمت‌هاي مناسب زير 25 ميليون تومان به همراه دارند. اما حقيقت آن‌جا است که با وجود همه راحتي و لذت سواري، سنگين بودن اتاق موجب افزايش محسوس مصرف سوخت حتي در پيشرانه‌هاي مشابه (به عنوان مثال گونه شش سيلندر 4.2 ليتري جيپ در سري CJ با چروکي چيف مشترک است) مي‌شود که براي استفاده روزمره دردسرساز است.

 ابعاد بزرگ اتاق نيز هدايت را در خيابان‌هاي باريک بسيار دشوار مي‌سازد. همچنين عدم فراواني قطعات تزئيناتي خود مشکل ديگري است که در مجموع مجب مي‌‌شود اين کلاس شاسي بلندها مناسف استفاده روزمره نباشند. تويوتا J40 و J50: سري 40 و 50 تويوتا با استفاده از پيشرانه‌اي شش سيلندر خطي با دوام و کم‌مصرف 4.2 ليتري که در اصل متعلق به کمپاني GMC جنرال موتورز آمريکا بود در اتاق‌هاي استيشن هم رديف شاسي بلند‌هاي سايز بزرگ آمريکايي قرار مي‌گيرد. اما در اتاق‌هاي کوتاه‌تر سه در به جيپ‌هاي سري CJ بسيار نزديک‌تر هستند؛ با اين تفاوت که نسبت به آن‌ها به هيچ وجه سواري راحتي را ارئه نمي‌دهند. با فراهم بودن قطعات فني و کم بودن استهلاک و مصرف سوخت پيشرانه آمريکايي تويوتا سري 40 و 50 سه درباز هم نمي‌توان آن‌ها را مناسب سواري روزمره دانست. اگرچه محصولات تويوتا در آفرود حرف‌هاي بسيار براي گفتن دارند اما با نداشتن سيستم هيدروليک فرمان، سفت و يک‌پارچه بودن صندلي‌ها، سفت بودن کلاچ و نداشتن لذت سواري شما را در ترافيک درون‌شهري با عذاب مواجه مي‌سازند. در حالت کلي در محصولات توليد پيش از دهه 1980 ميلادي کمپاني تويوتا نبايد به دنبال لذت سواري و آسايش باشيد چراکه وجود خارجي ندارد. قيمت نمونه‌هاي مناسب اين دو کلاس در بازه تقريبي 15 تا 25 ميليون تومان قرار دارد. لندروور سري 2 و 3: از همان ابتدا نيت لندروور از توليد شاسي بلند کمک به قشر کم درآمد و زحمت‌کش کشاورزان کشور بريتانيا بود. شاسي بلندي که با داشتن يک اتاق کامل بتواند هم جايگزين تراکتور در زمين‌هاي کشاورزي باشد و هم نقش وسيله حمل و نقل از روستا به شهر و برعکس را بازي کند. زماني که ذهنيت از توليد يک خودرو تنها ارتقاء و بهبود شرايط قشر سخت‌کوش کشاورز باشد نمي‌توان انتظار لذت و راحتي سواري داشت. لندروورهاي سري 2 و 3 موجود در کشور اگرچه به دليل مهندسي خاص در ناحيه گيرباکس و ديفرانسيل توان بسياري در عبور از مسيرهاي ناهموار و آفرود دارد اما نه از سيستم هيدروليک فرمان خبري هست و نه تهويه مطبوع. صندلي‌ها تکه‌اي چوب با روکش ابر و پارچه که تنها براي چند دقيقه نشستن قابل تحمل هستند. اين چنين ويژگي‌ها براي رانندگي روزمره مانند سرطان است. لوازم و قطعات اين سري لندروور‌ها در بورس نبوده و بازه قيمت نمونه مناسب رانندگي روزمره آن‌ها زير 15 ميليون تومان است. نيسان پاترول: نيسان پاترول فاجعه‌اي بود که در دوران پس از انقلاب جايگزين آفرودرهاي توانمند آمريکايي چون چروکي، واگونيير، بليزر و برانکو در بازار تشنه شاسي بلند ايران شد. استفاده از پيشرانه 4 ليتري شش سيلندر بادوام کمپاني نيسان با نام P40، جعبه دنده ضريب سنگين و ديفرانسيل‌هاي قدرتمند تنها کورسوي اميد خريداران پاترول بود. شدت اين فاجعه از جايي بالا گرفت که پيشرانه چهار سيلندر معروف Z24 به پيشرانه پايه سري پاترول بدل شد. هرچند به واسطه توليد اين پيشرانه معروف در کمپاني مگا موتور ايران فراواني قطعات فني تضمين شده بود اما مصرف بسيار بالا و توان بسيار کم اين پيشرانه تنها به کمک جعبه دنده با ضرايب مناسب توان خروجي و ديفرانسيل‌هاي ضريب سنگين آن را تنها براي اتاق‌هاي سه در مناسب مي‌ساخت. هرچند سواري پاترول از سري 40 و 50 تويوتا و سري 2 و 3 لندروور نرم‌تر و به اصطلاح امروزي‌تر است اما استفاده از اتاق 5 در آن براي مقاصد روزمره يک اشتباه بزرگ است. به دليل نداشتن رقيب هم‌کلاس و هم قيمت در طي بيش از 30 سال حضور پاترول در بازار، قيمت سه در اين خودرو به شکل کاذبي به بازه 25 ميليون تومان و در بسياري از موارد به بالاي 30 ميليون تومان رسيد که همچنان جاي تعجب دارد.